Hoan Pham, salesiaan van Don Bosco,
deelnemer Turijnreis

Tijdens de eerste week van de paasvakantie trokken 25 jongeren, jongerengidsen en begeleiders met Jeugddienst Don Bosco naar de roots van Don Bosco in Turijn. Hoan Pham, een jonge salesiaan-missionaris uit Vietnam, was een van de deelnemers.
Hij schreef het volgende verslagje.

Bijna een week ben ik met jongeren naar Turijn geweest.

Daar heb ik heel erg van genoten: we hadden mooi weer, lekker Italiaans eten, speelse activiteiten en interessante bezoeken. Bovendien was het een week om dichter bij de kern van ons leven, bij Don Bosco en bij God te komen. En verder heb ik gemerkt dat de jongeren op een oproep of een uitnodiging van ons aan het wachten zijn.

Op zaterdagavond voor de reis begonnen we met kennismakingsspelen om alle voornamen te onthouden en om vrienden te maken. Toen gaf zr. Princy ons een avondwoordje over de reis en over de droom van Don Bosco. Daarna gingen we naar de bus, die 's nachts reed en ons in slaap wiegde, zodat we heerlijk konden dromen. “Aha!” zei ik. “Onze reis begint met een droom, zoals ook de roeping van Giovanni Bosco met een droom begon.”

De eerste dag kwamen we aan op de Becchi, waar het kleine huis van Don Bosco staat. De namiddag begon in het kerkje van Maria Hulp van de Christenen, met een 'dagopener' en uitleg door de gids over de plaats die we zouden bezoeken. Toen bezochten we het ouderlijk huis en het huis van broer Giuseppe, met het kapelletje van de rozenkrans. De mensen van de keuken hadden ondertussen een heerlijk avondmaal bereid. Dan spelletjesavond en avondwoordje.

De tweede dag bezochten we Morialdo, de derde dag Mornese, de vierde dag Chieri en de laatste dag Turijn. Iedere dag begon met een 'dagopener'. We verkenden de plaatsen, soms met uitleg van de gidsen, soms op een speelse manier, soms in stilte en bezinning. Steevast eindigde de dag met een avondwoordje. Gaandeweg bracht de reis ons in een sfeer waarin ook momenten van gebed hun plaats kregen. Dag na dag groeiden we in de gewoonte om de dag met God te beginnen, te bidden voor de maaltijd, en God te danken voor het slapengaan. Terwijl de stemmen de eerste dagen eerder aarzelend klonken, werd het gebed bij het begin van de maaltijd na enkele dagen met overtuiging meegezongen. Na de avondwoordjes bleven sommigen nog een hele tijd in de stilte zitten.

We raakten geboeid door de verhalen over Don Bosco en over de context van de samenleving en de Kerk van zijn tijd. We hadden echt zin om te luisteren naar de gidsen: jongeren die vorig jaar aan de reis deelgenomen hadden en nu met enthousiasme het verhaal van Don Bosco vertelden aan de nieuwe deelnemers.

De gedrevenheid en de vreugde die we mochten ervaren bij de reisverantwoordelijken en de jongerengidsen werkten zo aanstekelijk dat de deelnemers die overnamen. Dat mocht uiteraard niet stoppen bij het einde van de reis. Je zag hoe deelnemers gaandeweg met elkaar begonnen te spreken over de deugddoende stilte-ervaringen, over een nawerking, over vrijwilligerswerk en over zelf gids worden volgend jaar. Concreet werden in het groepsgebeuren meer en meer de handen uit de mouwen gestoken. Dat zag je bijvoorbeeld aan de groeiende hulp bij het opdienen en afruimen. Ik heb me afgevraagd waarom al die jongeren op zo’n positieve manier evolueerden. Wellicht voelden ze zich uitgedaagd en wilden ze de kans niet laten voorbijgaan om positief te antwoorden op die oproep.

Op de terugreis naar België hoorde ik de jongeren over hun toekomst praten. Ze wisselden hun Facebookadressen uit. Ze hoopten elkaar op de speelpleinen terug te zien en wilden echt iets doen met deze reis. Toen viel de nacht en werd het heel stil op de bus. Ik dacht nog na over de zes voorbije dagen en over de slotviering. In die viering ging de eerste lezing over de roeping van Abraham. God kwam in zijn leven en ging samen met hem op weg. Zo kwam God ook – via een droom – in het leven van Giovanni Bosco. En ook in ons leven mocht Jezus binnenkomen in de slotviering: in de stilte na de communie voelde ik het vuur branden in mijn hart, een vuur van roeping en van inzet. Bij die gedachten vielen mijn ogen dicht en kwam de slaap. Ik droomde over jonge mensen die de uitdaging willen aangaan, en over wat ik, als salesiaan, voor hen kan doen.